Mieke Maerten

DÉPART ANTICIPÉ

Vertaling van Ik moet nu gaan

Klik hier voor de Nederlandse omslagtekst

Que se passe-t-il dans la tête d’une mère lorsqu’elle apprend de son fils de trente-six ans qu’il souffre d’une maladie douloureuse, incurable et qu’il va recourir à l’euthanasie ? Le dialogue intérieur de l’auteure avec son fils Pierre ne répond pas uniquement à cette question. Peu à peu le lecteur devient spectateur de cette dernière phase de la vie de Pierre et témoin du deuil qu’éprouve la mère après la mort de son fils. Deuil auquel nul livre n’aurait pu la préparer.

Koop het boek bij de uitgever - 16 €

Auteur

Mieke Maerten

Marie-J. (Mieke) Maerten, moeder van drie kinderen, behaalde met de masterproef ‘Levenskunst en lichamelijkheid in het late werk van Michel Foucault’ het diploma van master in de wijsbegeerte en de moraalwetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel. Sindsdien is deze levenskunst niet alleen meer studieobject maar een rode draad in haar leven en werk.

Foto Mieke © Isabelle Pateer

BLOG

Mieke Maerten, vrijwilliger DeMens.Nu<br />
Foto © Isabelle Pateer

van dezelfde auteur

Wat gaat er in een moeder om wanneer ze van haar zesendertigjarige zoon verneemt dat hij ongeneeslijk ziek is en een euthanasieaanvraag op papier heeft gezet? De innerlijke dialoog die de auteur met haar zoon Pieter voert, geeft niet enkel antwoord op die vraag maar maakt de lezer ook deelgenoot van het laatste bedrijf in het levensverhaal van Pieter.

Koop dit boek bij de uitgever - €16,90

Dirk de Wachter

Veel meer dan een wetenschappelijk traktaat kan dit hoogstpersoonlijke en gevoelige verhaal ons laten stilstaan bij complexe thema’s als euthanasie en rouw.
Dit boek overstijgt echter het individuele leed, het raakt ons in de wezenlijkheid, in onze eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid.
Er lijkt een universele herkenbaarheid en troost uit te gaan van het durven uitspreken van verdriet. Ik word er stil van.

François Pouwels - Teamarts Omega

Ontreddering en onmacht verruilen voor sereniteit en steun. Negen en een halve week kreeg Mieke om de moederzorg naar haar zoon te voleindigen. Drie jaar later bundelt zij haar kronieken en fileert zij haar afscheid en rouw. Respect is het enige dat ik over mijn lippen krijg.

Jean-Paul van Bendegem

Het leven: nog niet en dan niet meer.
De dood: nooit meer.
De dood in het leven: van nooit meer naar toch misschien weer.
Of nog niet?

M. Steegen Pastorale dienst UZ Leuven

De moeder leert de lezer uiteindelijk een belangrijke grond- houding, die ik als “spirituele zorgverlener” zou typeren als een spirituele grondhouding. Op geen enkel moment in het proces legt ze haar zoon haar eigen inzichten op. Ze volgt hem in wat hij belangrijk vindt, in wat er voor hem toe doet in die laatste dagen. Dat proces ondersteunt ze door schroomvol zoekend nabij te zijn

Dit met foto’s geïllustreerde boek is je gids naar een klein paradijs dat groeide uit grasland: de filosofentuin. Je maakt niet alleen kennis met de toenemende diversiteit van fauna en flora, maar ook met de groeiende bewustwording van de hovenier. Samen met haar verandert en verdiept zich je blik op plant, dier en mens en op de onderlinge samenhang en wederzijdse beïnvloeding. Zo wordt de filosofentuin uiteindelijk een afspiegeling van (of metafoor voor) een bewuster en rijker leven in gemeenschap.

Koop dit boek bij de uitgever - € 19

Jean-Paul van Bendegem

In deze berichten verschijnen de filosoof en de tuin als intieme vrienden, op zoek naar elkaars inzichten en wederzijds begrip.

Openbare bibliotheken Vlaanderen

Beschouwend maar onderhoudend geschreven. Met foto’s en illustraties in kleur. Voor een breed tot geoefend lezerspubliek.

"

Dirk de Wachter

Veel meer dan een wetenschappelijk traktaat kan dit hoogstpersoonlijke en gevoelige verhaal ons laten stilstaan bij complexe thema’s als euthanasie en rouw.
Dit boek overstijgt echter het individuele leed, het raakt ons in de wezenlijkheid, in onze eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid.
Er lijkt een universele herkenbaarheid en troost uit te gaan van het durven uitspreken van verdriet. Ik word er stil van.

François Pauwels - Teamarts Omega

Ontreddering en onmacht verruilen voor sereniteit en steun.
Negen en een halve week kreeg Mieke om de moederzorg naar haar zoon te voleindigen.
Drie jaar later bundelt zij haar kronieken en fileert zij haar afscheid en rouw.
Respect is het enige dat ik over mijn lippen krijg.

Jean-Paul van Bendegem

Het leven: nog niet en dan niet meer.
De dood: nooit meer.
De dood in het leven: van nooit meer naar toch misschien weer.
Of nog niet?

M. Steegen Pastorale dienst UZ Leuven

De moeder leert de lezer uiteindelijk een belangrijke grond- houding, die ik als “spirituele zorgverlener” zou typeren als een spirituele grondhouding. Op geen enkel moment in het proces legt ze haar zoon haar eigen inzichten op. Ze volgt hem in wat hij belangrijk vindt, in wat er voor hem toe doet in die laatste dagen. Dat proces ondersteunt ze door schroomvol zoekend nabij te zijn

Dr. Noël Derycke Equipearts PHA

Voor alle hulpverleners een must-read verhaal. We doen zoveel (moeten wel) maar er ontbreekt meestal tijd om bezig te zijn met de dieper liggende zinsvragen. De moeder is als begeleidster een voorbeeld; ze legt haar eigen inzichten niet op…

"